ادبیات داستانی چیست؟
ادبیات داستانی جزئی از خود ادبیات است.
چرا که به نوشته ی ادبی، که در آن تخیل وجود داشته باشد ادبیات گفته می شود.
ادبیات داستانی، اثر منثوری است
که نویسنده از خود خلق کرده و با دنیای بیرون و واقعی ارتباط معناداری داشته باشد؛
همانند رمان، قصه و… که مثلا قصه ها دارای خصوصیاتی هستند،
از جمله این که اکثرا، قصه ها باسرانجامی خوب، به پایان می رسند.
ساده بوده، دارای نقل قول و روایت هستند و در آن ضرب المثل های عامیانه و معمول همان دوره، به کار برده می شود.
همچنین این نوع ادبیات، تخیلی، خلاقانه و منثور هستند.
ریشه و اصل آن، تخیل آدم ها و اتفاقاتی است که ساخته ی ذهن نویسنده ی داستان است
و ریشه در واقعیت های قابل لمس جامعه دارد.
ادبیات داستانی چیست؟
همچنین برای این که نویسندگان بزرگ ادبیات داستانی،
بتوانند دنیایی منحصر به فرد و جدید در داستان ادبی خود ایجاد کنند،
باید مسلط بر زبان داستان بوده،
تخیل بالایی در نوشتن داستان داشته باشند و نوشته ی ادبی خود را با اصول داستان نویسی و قالب های ادبی تطبیق دهند.
این نوع از ادبیات، باید ویژگی نوآوری، ساختگی و تخیلی آن بر جنبه ی واقعی و تاریخی آن برتری داشته باشد.
با توجه به این تعاریف، شعرهای نمایشنامه ای، حماسه، تراژدی و کمدی،
شامل ادبیات داستانی نیستند.
همین طور در این نوع ادبیات،
داستان نویس باید بتواند مفاهیم سخت را به خوبی درک کرده و با زبان داستانی در اختیار مخاطب قرار دهد.
مسائل جامعه را نیز به خوبی درک کرده و از مشکلات خانواده ها مطلع باشد؛
تا بتواند داستان ادبی بی نظیری خلق کرده و یک جور همدلی برای مخاطب و نویسنده به وجود آید.
نویسنده باید نسبت به مسایلی که در اطرافش می گذرد بی تفاوت نبوده،
تا جایی که می تواند حقایق هستی را به خوبی درک کند.
او با این نوع نویسندگی (ادبیات داستانی) برای خود جهانی خاص در داستانهایش درست کرده،
تجارب و اندوخته های خود را در اختیار مخاطبین قرار دهد.
انتهای پیام
