ادبیات معاصر در ایران
این نوع ادبیات از دوره ی مشروطه تا زمان حال دارای اتفاقات فرهنگی، ادبی، سیاسی و… بوده است.
برای شناخت این نوع ادبیات، باید نسبت به اتفاقات پیش از دوران مشروطه نیز آگاهی داشته باشیم.
چرا که در زمان فتحعلی شاه، ایران با تمدن اروپایی ارتباط برقرار کرد.
با آمدن اروپاییان به دربار ایران و با فرستادن اولین گروه دانشجویان، توسط عباس میرزا ولیعهد فتحعلی شاه،
در زمینه ی آموزش و رواج علوم و فنون و صنایع جدید، اقداماتی انجام گرفت.
از جمله: تاسیس چاپخانه و منتشرکردن روزنامه. ولی آشنایی اکثر مردم با تمدن جدید،
در دوره ی ناصر الدین شاه صورت گرفت.
مثلا تاسیس مدرسه ی دارالفنون توسط امیر کبیر، وزیر با کفایت ناصرالدین شاه
و دعوت از معلمان اروپایی به این مدرسه، رواج ترجمه ی کتب و انتشار روزنامه های مختلف،
به مرور زمان روشنفکرانی مانند فتحعلی آخوندزاده، سید جمال الدین اسد آبادی، طالبوف و…
را متوجه تفاوت جامعه ی ایرانی با جوامع اروپایی کرد.
بنابراین آن ها کتاب ها و مقالاتی را در روزنامه های داخل و خارج منتشر کرده و زمینه را برای رواج تفکر جدید فراهم آوردند.
ادبیات معاصر در ایران
در دوران ما نیز آثار زیاد و چشمگیری از بزرگان ادبیات فارسی به جای مانده است.
مانند آثار نیما یوشیج، جلال آل احمد، سیمین دانشور، محمد علی جمالزاده، بزرگ علوی و…
که جمالزاده در ۲۶ سالگی کتاب «یکی بود، یکی نبود» را منتشر کرد.
او تحصیلاتش را در بیروت ادامه داده، در فرانسه آن را کامل کرد.
کتاب های زیادی از ادبیات معاصر، در زمینه ی نظم و نثر، بعد از انقلاب اسلامی به چاپ رسیده است.
که هر کدام دارای ویژگی های خاصی هستند.
مثلا دکتر محمد رضا روزبه، در درس نامه ی آموزشی خود،
مقالاتی را منتشر کرد که با وجود اشکالات زیاد،
به دلیل درس نامه ای و آموزشی بودن نوشته هایش نسبت به کتاب های دیگران برتری پیدا کرد.
این اثر آموزشی دکتر روزبه، دارای ده فصل است؛ که ذات هنر، زیبایی و ادبیات شعر، تفاوت بین شعر نو و قدیم و … را بررسی می کند.
