ادبیات پارسی (فارسی)
در کل به هر اثر نوشته شده ای ادبیات گفته و ادبیاتی که به زبان فارسی نوشته شده باشد
را ادبیات فارسی می گویند. همچنین به سخنان بالاتر و برتر از سخنان عادی نیز ادبیات گفته می شود.
مردم جامعه سخنان ادبی را نقل و ضبط کرده، با خواندن و شنیدن آن ها در زندگی تغییر ایجاد می کنند
و در وجودشان احساسی مثل، غم، شادی یا لذت ایجاد می شود.
ادبیات فارسی مجموعه ای از کتاب ها و متن هاست که آثار مهم پیشینیان و مردم را بوجود می آورد.
این نوع ادبیات ریشه در ادبیات قدیم و باستانی دارد.
قدمت شعر کلاسیک یا شعر کهن فارسی، به ۱۱۰ سال پیش بر می گردد.
این نوع شعر دارای ویژگی هایی از جمله عاطفه و تخیل بوده و شاعرانی مثل حافظ، سعدی، مولانا و…
از دسته شعرای کلاسیک هستند.
ادبیات فارسی جدید بعد از اسلام، با استفاده از ادبیات عربی بوجود آمد.
ادبیات فارسی شامل موضوعاتی مانند مذهب، عرفان، حماسه، فلسفه، اخلاق و… است
و دو گونه ی اصلی نظم و نثر را شامل می شود.
ادبیات پارسی (فارسی)
از جمله چهره های شناخته شده ی ادبی می توان به فردوسی، رودکی، سعدی، مولانا، حافظ و … اشاره کرد.
ادبیات در ایران به ۱۰۰۰ سال پیش بر می گردد.
سروده های اوستا نیز در آن زمان گفته شده،
این سروده ها به صورت شفاهی و سینه به سینه منتقل شده است.
این نوع ادبیات (فارسی) به دو دسته ی نظم و نثر تقسیم می شود
و هنر نمایشی یا درام جز این دسته بندی (نظم، نثر) نیست.
شاید به دلیل عدم توجه به هنرهای نمایشی بعد از اسلام است.
با وجود این که همزهان با یونان باستان در ایران از هخامنشی
به بعد مدارک هنرهای نمایشی همراه آواز و موسیقی وجود داشته است،
ولی به آن توجهی نشده است.
در کشورهایی مانند ادبیات یونان، هنر نمایشی توسط رومیان رواج پیدا کرد.
بنابراین یونان باستان علاوه بر نظم و نثر هنرهای نمایشی (درام) در گونه های شعرشان وجود دارد.
در ادبیات شعر فارسی، تحولات اجتماعی و تاریخی نیز وجود دارد
و به غیر از جنبه های هنری دارای اندیشه های ایرانیان در طول قرن هاست.
){kind=link}